به گزارش پایگاه خبری شهر روشن از کرمانشاه، محمدآشنا عباس منش یادداشتی با محوریت بررسی فرهنگ، هنر و ادبیات هورامانی نوشته است که به شرح ذیل است:

شهرستان پاوه با همه نقطه قوت‌ها و ضعف‌هایش بی‌شک پایتخت و مرکز منطقه ‌وسیع جغرافیایی هورامان بوده که در سه استان کرمانشاه، کردستان و حلبچه پراکنده است، پس بررسی خروجی و برونداد آثار فرهنگی، هنری و ادبی و محتوای تولید شده در این شهرستان به نوعی بررسی آثار هورامان به ویژه زبان، ادبیات و هنر هورامی است.

نزدیک به یک دهه است، که در پاوه انجمن های متعدد فرهنگی، هنری و ادبی زیادی راه‌اندازی شده و پاگرفته‌اند، که داعیه‌دار و پرچم‌دار فرهنگ و ادبیات و هنر هورامان‌اند و در رقابتی عجیب و بی‌سابقه جهت برگزاری برنامه‌ها و همایش‌های مختلف، سرگرم فعالیت اند و ترافیک شدید کاری دارند، به طوری که گوی سبقت را از هم ربوده اند.

مراسم و همایش های متعدد شعرخوانی، رونمایی از کتاب‌های تازه منتشر شده، تقدیر از پیشکسوتان و خبرنگاران، برگزاری نمایشگاه های نقاشی و طراحی، برگزاری کنسرت و برنامه‌های مفرح و شاد هنری و اجرای نمایش و تٲتر طنز و کمدی و … از جمله برنامه های متعددی است، که از نظر کمیت و تعداد برنامه ها، شاید از مرکز استان کرمانشاه نیز بیشتر باشند، اما از نظر کیفیت در اندازه‌های یک روستا و دهستانی بیش نیستند.

باید گفت طبق آمار و بیلان‌کاری اداره ارشاد، کار فرهنگی زیادی در شهرستان انجام گرفتە، اما وقتی به چشم خریداری جدی و منتقدی تیزبین به مراسم، همایش ها، نمایشگاه‌های هنری، اجرای برنامه‌های زنده و نمایش هنری و چاپ آثار منتشرشده نظری می‌افکنید، باکمال تاسف و اندوە با عقب‌گردی تاریخی در حوزه فرهنگ و هنر و ادبیات شهرستان پاوه و منطقه هورامان روبرو می‌شوید.

بعد از گذشت ۳۰ سال از فعالیت انجمن ادبی و انجمن نمایش در پاوه، شاهد نازل‌ترین و بی‌کیفیت‌ترین آثار ادبی و هنری هستیم، به‌طوری کە انگار فرهنگ و هنر این شهر سابقه و پیشینە‌ای ندارد و هر کسی که از راه می‌رسد، تجربه ناپخته‌ و سیاەمشق خود را بر صحفه این دیار حک می‌کند.

بی‌کیفیت‌ترین مجموعه‌ شعرها و کتاب ها، طی این سال‌ها منتشرشده و مراسم رونمایی آنچنانی ای برای آن کتاب‌ها و شاعر‌ان بی‌‌سواد، بی‌تجربه و بی‌مایه‌ آنها برگزار شده‌است، که در شان و منزلت شاعران معاصر و بزرگ یک کشور یا ملت مانند احمدشاملو و شیرکو بیکس است.

بعد از سه نسل از شاعران پاوه که در کتاب ” په‌ی مه‌رگوو ئاواتوو ویم ” به آنها پرداخته‌ام – این کتاب در سال ۱۳۸۵منتشر گردیده –، شاعری هنوز به جرگه‌ی شاعران پاوه اضافه نشده، که حداقل‌های شاعران سه نسل پیشین خود را داشته و یا در صدد کسب تجارب آنها برآمده باشد.

شعرهای نازل، آبکی، توصیف و تشبیهات دم‌دستی و کلیشه‌ای، ساده‌لوحانه، فضای تکرای و گزارشی و نمایش‌های سفارشی و سطحی و به اصطلاح طنز با ادبیاتی سخیف و خالی از اندیشه و نگاه بلند و فاخر هنری و یا حداقل اجتماعی، عدم خلاقیت در تولیدات موسیقایی و عدم نشر کاری جدی در حدواندازه ملی و حتی منطقه‌ای ـ اما مدارس موسیقی موفق در امر آموزش و تربیت نوآموزان ـ ، حاصل کار و فعالیت انجمن های هنری و ادبی و هنرمندان و شاعران و نویسندگان شهرستان پاوه و دیار هورامان است.

باید اقرار کنم بسیار خودشیفته‌ایم و در توصیف، تمجید و تعریف از کار همدیگر بسیار اغراق می کنیم و حاصل کارها و فعالیت هایمان را در حدواندازه ملی و جهانی می‌بینیم، اما حتی در قد و قواره شهرستان و استان هم نیست. جوان یا میانسالی که برای اولین بار دست به قلم برده و شعر یا متن ادبی یا داستانکی نوشته و در طول زندگی شاید کتابی جدی در حوزه ادبیات نخوانده و ندیده و با اهالی فرهنگ و ادب، حشر و نشر نداشته، اما در آغاز راه آنقدر او را تمجید می کنیم که طفلک گم کرده راه، هوای چاپ و نشر کتاب به سرش زده و مفتخر به کسب عنوان های شاعر و نویسنده و استاد می شود.

کسانی در پاوه و هورامان مدعی و مبلغ ادبیات هورامان شده‌اند که بنده‌خداها اصلا این کاره نیستند و راه را اشتباهی آمده‌اند و آدرس رو به غلط فرهنگ و هنر و ادبیات خوانده‌اند و گرنه مسیر و راه آن ها باغداری، کشاورزی و موسسات خیریه است.

باید صریح اعلام کنم که با همدیگر صادق نیستیم و در تعارف ها مانده‌ایم و حجب‌ و حیای افراطی ما، کار دست فرهنگ و هنر و ادبیات و حتی زبانمان داده است. باید درنگ نکرد و سریع پایمان را از گلیم مظلوم فرهنگ، هنر و زبان و ادبیات هورامان برداریم و راه خود پیش گیریم تا بلکه فرهنگ و هنر نفسی تازه کند.

بازهم تاکید می کنم و بی تعارف می‌گویم شما اگر فعالیت نکنید، ننویسید و منتشر نکنید، به‌نفع فرهنگ و ادبیات هورامان گام برداشته اید و کتابخانه هورامان به آثار فخیمه‌ی چاپی و صوتی و تصویری شما نیازی ندارد.

بیایید باخودمان روراست باشیم، امروز در بحث کمیت و فراوانی انجمن ها، نهادهای مردمی، برنامه ها و شاعران و هنرمندان به اشباع رسیده‌ایم، وقت آن است به قول نیمایوشیج بزرگ، غربال به دست گیریم و خانه تکانی کنیم و هر کس که بویی از فرهنگ نبرده و خاک صحنه نخورده، از این وادی برود و ره خانه‌ی خود گیرد.

دکترمحمدآشنا عباس منش (۹۸/۵/۳۱) کرمانشاه

انتهای پیام/ت